Το όνειρό μου τόκανα πραγματικότητα! Ο Θανάσης Αλευράς μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη και στον Ηπειρωτικό Αγώνα

Δημοσιεύτηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 5 Σεπ 2023

 

 

Ο δικός μας Θανάσης, ο συμμαθητής, ο φίλος και των δικών μας παιδιών. Που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη "μικρη μας πόλη" τα Γιάννενα. Και τ’ όνειρό του να γίνει ηθοποιός ήτανε! Από οχτώ χρονών το ένιωσε μέσα του ότι "αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου" όταν πρωτόδε μια κωμωδία στο Παλλάδιο στην πόλη μας. Και οι γονείς καλοδέχτηκαν την απόφασή του. Και μετά τον καμάρωναν! 

Πόσα και πόσα πρωινά του χειμώνα, από τα πρώτα χρόνια όταν ο Θανάσης άρχιζε την καλλιτεχνική του καριέρα, συναντούσα, στο περπάτημά μου μέσα στην ομίχλη δίπλα στην λίμνη μας μια γνώριμη μορφή, την αγαπημένη του μητέρα την Ουρανία και με μάτια που λάμπανε μου διηγότανε τις επιτυχίες του γιού της! 

«Για μένα η μεγάλη δύναμη ενός ηθοποιού είναι αυτό που τον καίει μέσα του», και το ταλέντο και η εκπαίδευση ακολουθούν…» Κι έγινε τ’ όνειρο πραγματικότητα. 

Και ο Θανάσης στα σαράντα τέσσερα χρόνια του είναι πια ένα άνθρωπος χορτασμένος! Απο την Τέχνη, αλλά όχι και από τη ζωή, «και άλλες τρεις ζωές να μου έδιναν ήξερα τί να τις κάνω!»

 

Και, με αφορμή την παράσταση «40 + ΒΓΑΙΝΩ!» που παρουσιάζεται στα Γιάννενα στις έξι του Σεπτέμβρη στο υπαίθριο Θέατρο της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών, με μεγάλη χαρά δέχτηκε να μιλήσουμε, και αποφασίσαμε η κουβέντα μας να γίνει στον ενικό.

 

 

… τώρα που και ο τρόπος σκέψης μου είναι πιο συνειδητός

 

Είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος; 

 

Λευκό φως στο μαύρο τοπίο. Ο Πολυδεύκης Ασωνίτης μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη.

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 28/09/2019

Σαν σε ασπρόμαυρη ταινία του Φελίνι ξετυλίγονται μπροστά μας οι φωτογραφίες του Πολυδεύκη Ασωνίτη στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων του Βυζαντινού Μουσείου Ιωαννίνων στο Ίτς Καλέ, με θέμα: Οι Καρβουνιάρηδες της Πίνδου.

Το μαύρο του κάρβουνου, το άσπρο του καπνού και το γκρίζο του ουρανού κατακτούν το χώρο. Από τα χαράματα μέχρι το τέλος της εργασίας, που δεν υπάρχει τέλος παρά μόνο όταν τελειώσει ο Δεκέμβρης για να ξαναρχίσουν τον Μάρτη. Και οι φιγούρες να εναλλάσσονται σαν αερικά μαζί με τα εργαλεία, πάντα σε κίνηση. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι απλά μια φωτογραφία. Νομίζεις ότι είσαι εκεί, στον χώρο, και τους βλέπεις και συμμετέχεις στον αγώνα και στην αγωνία τους να γίνουν όλα όπως πρέπει και στην ώρα τους.

Σε αυτή τη διαδικασία συμμετείχε και ο καλλιτέχνης Πολυδεύκης Ασωνίτης. Έζησε μαζί τους, για μέρες, τους γνώρισε και τον γνώρισαν πολύ καλά. Γιατί έτσι αποκτιέται η εμπιστοσύνη και ανοίγονται οι ψυχές. Γιατί έτσι βγαίνει η αλήθεια. Και ο κ. Ασωνίτης αποτύπωσε την αλήθεια. Και ο κ. Ασωνίτης με αυτές τις φωτογραφίες «έγραψε» λαογραφία, «έγραψε» ιστορία, αποτύπωσε κάτι που σιγά σιγά χάνεται από τον τόπο μας. Και ο κ. Ασωνίτης με χαρά μεγάλη και υπομονή απάντησε στα ερωτήματά μας για την τέχνη της φωτογραφίας, για τα πιστεύω του πάνω στη φωτογραφία και για τους Καρβουνιάρηδες της Πίνδου.

Κύριε Ασωνίτη, θα θέλατε να είστε σκηνοθέτης;

«Γεννήθηκα ζωγράφος!» Η Μαρία Λιτσοπούλου μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη.

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 20/09/2019

Με αφορμή την έκθεση κοσμήματος «Τέχνη που κατακτά το σώμα», που φιλοξενείται αυτές τις μέρες στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, η Μαρία Λιτσοπούλου μίλησε στη Γεωργία Σκοπούλη.

Ζει στην Αθήνα αλλά δεν ξεχνάει τα Γιάννενα, την αγαπημένη πόλη, το σπίτι της στο Κάστρο, τη γειτονιά, τους φίλους. Έρχεται συχνά, και είναι πολλές οι εκθέσεις ζωγραφικής που έκανε στα Γιάννενα. Δίδαξε στο εικαστικό εργαστήρι της πόλης μας και ασχολήθηκε με την σκηνογραφία σε θεατρικά έργα του Δημοτικού μας Θεάτρου και του Θεατρικού Εργαστηρίου Ηπείρου (ΘΕΗ).

Εμείς βέβαια την ξέρουμε πιο πολύ σαν ζωγράφο. Γεννημένη Ζωγράφος έχω την αίσθηση ότι είναι. Και αν παρατηρήσει κανείς τους γυναικείους πίνακές της αλλά και τα προσωποκοσμήματα, που εκθέτει αυτές τις μέρες στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, θα διαπιστώσει αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που και το πρόσωπο τής ίδιας της Μαρίας εκπέμπει…

Με μεγάλη χαρά δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας, για την έκθεση κοσμήματος στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, τη ζωγραφική, και όχι μόνο.

«Τέχνη που κατακτά το σώμα» είναι ο τίτλος της έκθεσής σας. Μήπως το σώμα κατακτά την τέχνη;

Ένα ερωτικό γράμμα στη μουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου. O Κρίστοφερ Κινγκ μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 30/08/2019

Με αφορμή το βιβλίο του «Ηπειρώτικο Μοιρολόι», ο Κρίστοφερ Κινγκ μιλάει στον Η.Α. και τη Γεωργία Σκοπούλη.

Ήταν η επόμενη του πανηγυριού της Βίτσας που ανταμώσαμε, εκεί στο χωριό, το χωριό του, τη Βίτσα, με τον κ. Κινγκ. Ήρεμος, πράος, χαμηλών τόνων. Αμερικανός με ιρλανδική καταγωγή, που αγάπησε την Ελλάδα και τη δική μας Ήπειρο μέσα από τα τραγούδια της, τη μουσική της και τους ανθρώπους της. Ο τέλειος συνδυασμός για να αγαπήσεις έναν τόπο!
Και τον αγάπησε πολύ αυτόν τον τόπο και τον ερωτεύτηκε και ένιωσε συναισθήματα πρωτόγνωρα, που ίσως και να τον «έπνιγαν» κι έπρεπε κάπου να βρούνε τη δική τους θέση… Και τη βρήκαν! Εκεί –μέσα στο «Ηπειρώτικο Μοιρολόι», ένα βιβλίο, ένα βαθιά φιλοσοφικό και μελετημένο έργο– κατέθεσε την ψυχή του.

Όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο, ανεξάρτητα από το πού τον έχουν κατατάξει οι κριτικοί, «το βιβλίο είναι πολύ απλά ένα ερωτικό γράμμα στη μουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου. Είναι μια μαρτυρία: η αγάπη αντέχει, η αγάπη επιβιώνει, η αγάπη είναι αρχαία».

Και με μεγάλη χαρά και απλότητα απάντησε στις ερωτήσεις μας. Έχοντας στο πλάι του τη διερμηνέα μας, την κυρία Κατερίνα Καφεντζή (Kafka), μουσικό δημοσιογράφο, μουσικό επιμελητή, ιστορικό –και την ευχαριστώ θερμά για την πολύτιμη προσφορά της. Ευχαριστούμε και το Zagori Suites όπου έγινε η συνέντευξη.

Κύριε Κινγκ, υπάρχει διαφορά στη διεξαγωγή των πανηγυριών από τότε που πρωτοήρθατε ως σήμερα;

Tην τέχνη την έχω μέσα μου. Συνέντευξη της Βερονίκης Ροντογιάννη στην Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 20/08/2019

Η περιβαλλοντολόγος, που έγινε καλλιτέχνης, Βερονίκη Ροντογιάννη μιλάει για τη μετατροπή υλικών προς ανακύκλωση σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα

Η Βερονίκη Ροντογιάννη δημιουργεί. Και τα δημιουργήματά της, χρηστικά ή διακοσμητικά, κουβαλάνε ιστορία. Τα υλικά που χρησιμοποιεί, είναι πεταμένα στους δρόμους, στις αυλές, στους κήπους και στα σκουπίδια!

Καλλιτεχνήματα της ψυχής και του νου, και των χεριών της. Χρυσά τα χέρια της και μαλαματένια! Όχι, δεν τη σπούδασε την καλλιτεχνία. Την κουβαλούσε μέσα της από μικρό παιδί. Περιβαλλοντολογία σπούδασε. Και κατάφερε να συνδυάσει την επιστήμη με την τέχνη. Και το αποτέλεσμα; Αξιοθαύμαστο!

Κάθε της έργο συνοδεύεται από ένα κείμενο, όπου περιγράφει την… οδύσσεια των υλικών –και όχι μόνο. Τα είδαμε στον εκθεσιακό χώρο Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, στην πόλη μας, στις 14 Ιουνίου, όπου η καλλιτέχνης μάς εξήγησε το πώς και το γιατί, σχετικά με τις δημιουργίες της. Η έκθεση πήρε παράταση μέχρι 27 Αυγούστου.

Χαμογελαστή και πρόσχαρη, γεμάτη ενέργεια και ενθουσιασμό γι αυτό που κάνει, απάντησε στα ερωτήματά μας.

Τα υλικά χάνουν την αξία τους μόνο όταν καταστρέφονται

Να ξεκινήσουμε, αγαπητή Βερονίκη, από τον τίτλο της έκθεσης που είναι «Επαν-αγάπησέ το! Επανα-χρησιμοποίησέ το!»

Έψαχνα να βρω έναν τίτλο, που να έχει θετική χροιά. Γιατί μας κακοφαίνεται να χρησιμοποιήσουμε κάτι, που ανήκε σε κάποιον άλλον, ρούχο ή αντικείμενο που δεν το χρειάζεται πια. Ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι τα υλικά έχουν αξία. Και δεν την χάνουν όταν δεν τα χρησιμοποιείς πια. Αντίθετα τη χάνουν όταν καταστρέφονται.

«οι Αθεράπευτοι»: Το δικό μας κοινωνικό μετερίζι για αγώνα. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παππάς μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 14/04/2019

Με αφορμή την παράσταση «Τα Κόκκινα Φανάρια», ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παππάς μίλησε στη Γεωργία Σκοπούλη

Χρόνια πολλά, δεκαοχτώ, υπάρχουν και δημιουργούν στο θεατράκι της Στοάς Ορφέα, από τα πιο παλιά της πόλης μας. Σαν τις μέλισσες στην κυψέλη τους μπαινοβγαίνουν τα νέα παιδιά, όποια ώρα και να περάσεις κατά το βραδάκι. Και όλο και αβγαταίνουν…

Φοιτητές, οι περισσότεροι, και εργαζόμενοι. Κι όλοι ενεργοί. Είναι ένα σχολείο, όπως μας είπε ο κ. Παππάς, όχι για να βγάλει επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά για να γίνουμε εμείς καλύτεροι και ίσως να επηρεάσουμε για μια κοινωνία καλύτερη. Εξάλλου, όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, «Η τέχνη είναι το επιπλέον της ζωής»…

Με μεγάλη προθυμία ο ψυχίατρος και πρόεδρος του καλλιτεχνικού σωματείου «oι Αθεράπευτοι» κ. Δημήτρης Παππάς δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας για το σωματείο και τις δραστηριότητές του, για την τέχνη, για το θέατρο και την παράσταση «Τα Κόκκινα Φανάρια».

Είστε πράγματι Αθεράπευτοι;

(Γέλια…) Από έρωτα για την Τέχνη. Και ελπίζουμε να μην θεραπευτούμε ποτέ!

Κύριε Παππά, είστε Αθηναίος. Τι σας έφερε στα Γιάννενα;

Το Θέατρο είναι αποστολή και η τέχνη εργαλείο για να ζούμε καλύτερα. Η Κάτια Γέρου μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 17/03/2019

Με αφορμή το θεατρικό έργο «Οι Δούλες», που παίχτηκε στα Γιάννενα την Τρίτη 19 Μαρτίου, κουβεντιάσαμε με την κ. Κάτια Γέρου, μια από τις τρεις πρωταγωνίστριές του. Είχαμε την τιμή να τη γνωρίσουμε από κοντά πριν ένα μήνα, όταν επισκέφτηκε την πόλη μας για την προβολή της ταινίας Ussak, όπου και πρωταγωνιστούσε.

Αεικίνητη, ασιγούρευτη, πολυτάλαντη, απλή, σεμνή και… δαιμόνια. Και ένας μύθος για μας, από το ξεκίνημά της, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ποιος, στην ηλικία μας, δεν τη θυμάται στην Επίδαυρο, να ερμηνεύει την Κασσάνδρα πριν καλά καλά τελειώσει τη δραματική σχολή! Και όλη της η πορεία συνδεδεμένη και δεμένη με το σανίδι και τους ανθρώπους του Θεάτρου Τέχνης. Και να φανταστεί κανείς ότι, πριν φύγει από το Αγρίνιο, δεν ήξερε τίποτε για θέατρο. «Για να αποκτήσω μόρφωση, πήγα στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου», είπε.

Τα Φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη, συνέντευξη στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 23/12/2018

Το βιβλίο «Τα Φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη» τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο βιβλίου γνώσεων για παιδιά. Ένα βιβλίο που τα μηνύματά του δεν προλαβαίνει το ένα το άλλο. Κάθε του λέξη, κάθε του εικόνα και ένα μήνυμα. Που αργά και αβίαστα τρυπώνει στον νου και την ψυχή του παιδιού. Εδώ δεν έχουν θέση ο διδακτισμός και τα πρέπει. Τα βιώματα του ίδιου του καλλιτέχνη, η πορεία του σαν δάσκαλου και δημιουργού, έτσι όπως με σεβασμό και μαεστρία τα τοποθέτησε στο βιβλίο της η κυρία Μυρογιάννη, συνιστούν ένα κομμάτι της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας.

Εφ’ όλης της ύλης μάς μίλησε ο καλλιτέχνης Θόδωρος Παπαγιάννης. Για τη ζωή του, για τις σπουδές του, για το «έργο ζωής», το Μουσείο, για τα Φαντάσματά του, για το βιβλίο.

Ζωή σαν παραμύθι, κύριε Παπαγιάννη!  Έτσι παρουσιάζεται στο βιβλίο της κ. Μυρογιάννη…
Με όλα τα σκαμπανεβάσματά της. Γεννήθηκα στο Ελληνικό Ιωαννίνων (Λουζέτσι) το 1942. Κατοχή, φτώχια τα χρόνια εκείνα στο χωριό. Αλλά και ολόκληρη η ζωή σκληρή. Δουλειά, επιμονή και υπομονή.

Από το όνομά της πήρανε το όνομά τους τα Γιάννενα

Συζήτηση με τη Λίλη Σακκά για την παράσταση "Όπως μας έφεραν οι άνεμοι" και την ιστορία της νεράιδας Γιάννως

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 18/05/2018

Ποιητικός ο τίτλος της παράστασης όπως και η ίδια η παράσταση ποίηση είναι.

Δεν περίμενα να δω και κάτι διαφορετικό να βγαίνει από το μυαλό και την ψυχή της Λίλης Σακκά, της σκηνοθέτριας της παράστασης "Όπως μας έφερναν οι ανέμοι".

Κάθε κείμενο στα χέρια της γίνεται ποίηση, βγάζει φτερά, και πετάει... σαν τον άνεμο! Με σεβασμό πάντα στο κείμενο που παίρνει στα χέρια της, ευρηματική σκηνοθεσία, και αλλαγή ρόλων μπροστά στο θεατή σαν αυτό να είναι μέρος της παράστασης. Τους απολαύσαμε στο όμορφο μικρό θεατράκι στο Κάστρο του Αγίου Αντρέα στην Πρέβεζα, την Τετάρτη στις εννιά του Μάη. Είναι μια παράσταση της οποίας το κείμενο έχει γράψει η Άννα Αφεντουλίδου στηριγμένο σε ηπειρώτικες παραδόσεις για Νεράιδες και στο διήγημα του Χρήστου Χρηστοβασίλη «Το κάστρο της Νεράιδας».

Το τέλος της ζωής είναι συνέχεια της ίδιας της ζωής

Ανταπόκριση από το 2ο Διεπιστημονικό Συμπόσιο "Πότε Πρέπει να Πεθαίνομε; (ΠΠΠ)" που έγινε στο Κολυμπάρι Χανίων

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 02/05/2018

Ευθανασία, λέξη ελληνική, σημαίνει καλός θάνατος. Τι σημαίνει όμως καλός θάνατος; Και πότε έρχεται; Για τους πιστούς με το κάλεσμα του Θεού. Γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν με το κάλεσμα της Φύσης. Και στις δυο περιπτώσεις θάνατος καλός, θάνατος ειρηνικός και ήρεμος στο σπίτι, ανάμεσα σε πρόσωπα αγαπημένα. Έτσι γινόταν επί αιώνες. Πριν τη ανάπτυξη της τεχνολογίας και την εξέλιξη της επιστήμης.


Πού πεθαίνουν σήμερα, τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι; Σε κάποιο κρεβάτι νοσοκομείου ή στην εντατική ανάμεσα σε ξένους και απρόσωπους, ανάμεσα σε σωληνάκια και μηχανήματα. Χωρίς ένα χέρι να χαϊδεύει το μέτωπό τους, χωρίς λόγια αγάπης και παρηγοριάς.