Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2019

Λευκό φως στο μαύρο τοπίο. Ο Πολυδεύκης Ασωνίτης μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη.

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 28/09/2019


Σαν σε ασπρόμαυρη ταινία του Φελίνι ξετυλίγονται μπροστά μας οι φωτογραφίες του Πολυδεύκη Ασωνίτη στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων του Βυζαντινού Μουσείου Ιωαννίνων στο Ίτς Καλέ, με θέμα: Οι Καρβουνιάρηδες της Πίνδου.


Το μαύρο του κάρβουνου, το άσπρο του καπνού και το γκρίζο του ουρανού κατακτούν το χώρο. Από τα χαράματα μέχρι το τέλος της εργασίας, που δεν υπάρχει τέλος παρά μόνο όταν τελειώσει ο Δεκέμβρης για να ξαναρχίσουν τον Μάρτη. Και οι φιγούρες να εναλλάσσονται σαν αερικά μαζί με τα εργαλεία, πάντα σε κίνηση. Δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι απλά μια φωτογραφία. Νομίζεις ότι είσαι εκεί, στον χώρο, και τους βλέπεις και συμμετέχεις στον αγώνα και στην αγωνία τους να γίνουν όλα όπως πρέπει και στην ώρα τους.

Σε αυτή τη διαδικασία συμμετείχε και ο καλλιτέχνης Πολυδεύκης Ασωνίτης. Έζησε μαζί τους, για μέρες, τους γνώρισε και τον γνώρισαν πολύ καλά. Γιατί έτσι αποκτιέται η εμπιστοσύνη και ανοίγονται οι ψυχές. Γιατί έτσι βγαίνει η αλήθεια. Και ο κ. Ασωνίτης αποτύπωσε την αλήθεια. Και ο κ. Ασωνίτης με αυτές τις φωτογραφίες «έγραψε» λαογραφία, «έγραψε» ιστορία, αποτύπωσε κάτι που σιγά σιγά χάνεται από τον τόπο μας. Και ο κ. Ασωνίτης με χαρά μεγάλη και υπομονή απάντησε στα ερωτήματά μας για την τέχνη της φωτογραφίας, για τα πιστεύω του πάνω στη φωτογραφία και για τους Καρβουνιάρηδες της Πίνδου.

Κύριε Ασωνίτη, θα θέλατε να είστε σκηνοθέτης;

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2019

«Γεννήθηκα ζωγράφος!» Η Μαρία Λιτσοπούλου μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη.

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 20/09/2019

Με αφορμή την έκθεση κοσμήματος «Τέχνη που κατακτά το σώμα», που φιλοξενείται αυτές τις μέρες στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, η Μαρία Λιτσοπούλου μίλησε στη Γεωργία Σκοπούλη.

Ζει στην Αθήνα αλλά δεν ξεχνάει τα Γιάννενα, την αγαπημένη πόλη, το σπίτι της στο Κάστρο, τη γειτονιά, τους φίλους. Έρχεται συχνά, και είναι πολλές οι εκθέσεις ζωγραφικής που έκανε στα Γιάννενα. Δίδαξε στο εικαστικό εργαστήρι της πόλης μας και ασχολήθηκε με την σκηνογραφία σε θεατρικά έργα του Δημοτικού μας Θεάτρου και του Θεατρικού Εργαστηρίου Ηπείρου (ΘΕΗ).

Εμείς βέβαια την ξέρουμε πιο πολύ σαν ζωγράφο. Γεννημένη Ζωγράφος έχω την αίσθηση ότι είναι. Και αν παρατηρήσει κανείς τους γυναικείους πίνακές της αλλά και τα προσωποκοσμήματα, που εκθέτει αυτές τις μέρες στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, θα διαπιστώσει αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που και το πρόσωπο τής ίδιας της Μαρίας εκπέμπει…

Με μεγάλη χαρά δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας, για την έκθεση κοσμήματος στο Ίδρυμα Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, τη ζωγραφική, και όχι μόνο.


«Τέχνη που κατακτά το σώμα» είναι ο τίτλος της έκθεσής σας. Μήπως το σώμα κατακτά την τέχνη;

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2019

Ένα ερωτικό γράμμα στη μουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου. O Κρίστοφερ Κινγκ μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 30/08/2019


Με αφορμή το βιβλίο του «Ηπειρώτικο Μοιρολόι», ο Κρίστοφερ Κινγκ μιλάει στον Η.Α. και τη Γεωργία Σκοπούλη.

Ήταν η επόμενη του πανηγυριού της Βίτσας που ανταμώσαμε, εκεί στο χωριό, το χωριό του, τη Βίτσα, με τον κ. Κινγκ. Ήρεμος, πράος, χαμηλών τόνων. Αμερικανός με ιρλανδική καταγωγή, που αγάπησε την Ελλάδα και τη δική μας Ήπειρο μέσα από τα τραγούδια της, τη μουσική της και τους ανθρώπους της. Ο τέλειος συνδυασμός για να αγαπήσεις έναν τόπο!
Και τον αγάπησε πολύ αυτόν τον τόπο και τον ερωτεύτηκε και ένιωσε συναισθήματα πρωτόγνωρα, που ίσως και να τον «έπνιγαν» κι έπρεπε κάπου να βρούνε τη δική τους θέση… Και τη βρήκαν! Εκεί –μέσα στο «Ηπειρώτικο Μοιρολόι», ένα βιβλίο, ένα βαθιά φιλοσοφικό και μελετημένο έργο– κατέθεσε την ψυχή του.

Όπως ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο, ανεξάρτητα από το πού τον έχουν κατατάξει οι κριτικοί, «το βιβλίο είναι πολύ απλά ένα ερωτικό γράμμα στη μουσική και τους ανθρώπους της Ηπείρου. Είναι μια μαρτυρία: η αγάπη αντέχει, η αγάπη επιβιώνει, η αγάπη είναι αρχαία».

Και με μεγάλη χαρά και απλότητα απάντησε στις ερωτήσεις μας. Έχοντας στο πλάι του τη διερμηνέα μας, την κυρία Κατερίνα Καφεντζή (Kafka), μουσικό δημοσιογράφο, μουσικό επιμελητή, ιστορικό –και την ευχαριστώ θερμά για την πολύτιμη προσφορά της. Ευχαριστούμε και το Zagori Suites όπου έγινε η συνέντευξη.

Κύριε Κινγκ, υπάρχει διαφορά στη διεξαγωγή των πανηγυριών από τότε που πρωτοήρθατε ως σήμερα;

Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019

Tην τέχνη την έχω μέσα μου. Συνέντευξη της Βερονίκης Ροντογιάννη στην Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 20/08/2019

Η περιβαλλοντολόγος, που έγινε καλλιτέχνης, Βερονίκη Ροντογιάννη μιλάει για τη μετατροπή υλικών προς ανακύκλωση σε καλλιτεχνικά δημιουργήματα



Η Βερονίκη Ροντογιάννη δημιουργεί. Και τα δημιουργήματά της, χρηστικά ή διακοσμητικά, κουβαλάνε ιστορία. Τα υλικά που χρησιμοποιεί, είναι πεταμένα στους δρόμους, στις αυλές, στους κήπους και στα σκουπίδια!

Καλλιτεχνήματα της ψυχής και του νου, και των χεριών της. Χρυσά τα χέρια της και μαλαματένια! Όχι, δεν τη σπούδασε την καλλιτεχνία. Την κουβαλούσε μέσα της από μικρό παιδί. Περιβαλλοντολογία σπούδασε. Και κατάφερε να συνδυάσει την επιστήμη με την τέχνη. Και το αποτέλεσμα; Αξιοθαύμαστο!

Κάθε της έργο συνοδεύεται από ένα κείμενο, όπου περιγράφει την… οδύσσεια των υλικών –και όχι μόνο. Τα είδαμε στον εκθεσιακό χώρο Ιωσήφ και Εσθήρ Γκανή, στην πόλη μας, στις 14 Ιουνίου, όπου η καλλιτέχνης μάς εξήγησε το πώς και το γιατί, σχετικά με τις δημιουργίες της. Η έκθεση πήρε παράταση μέχρι 27 Αυγούστου.

Χαμογελαστή και πρόσχαρη, γεμάτη ενέργεια και ενθουσιασμό γι αυτό που κάνει, απάντησε στα ερωτήματά μας.

Τα υλικά χάνουν την αξία τους μόνο όταν καταστρέφονται

Να ξεκινήσουμε, αγαπητή Βερονίκη, από τον τίτλο της έκθεσης που είναι «Επαν-αγάπησέ το! Επανα-χρησιμοποίησέ το!»

Έψαχνα να βρω έναν τίτλο, που να έχει θετική χροιά. Γιατί μας κακοφαίνεται να χρησιμοποιήσουμε κάτι, που ανήκε σε κάποιον άλλον, ρούχο ή αντικείμενο που δεν το χρειάζεται πια. Ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι τα υλικά έχουν αξία. Και δεν την χάνουν όταν δεν τα χρησιμοποιείς πια. Αντίθετα τη χάνουν όταν καταστρέφονται.

Τρίτη 16 Απριλίου 2019

«οι Αθεράπευτοι»: Το δικό μας κοινωνικό μετερίζι για αγώνα. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παππάς μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη




Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 14/04/2019

Με αφορμή την παράσταση «Τα Κόκκινα Φανάρια», ο σκηνοθέτης Δημήτρης Παππάς μίλησε στη Γεωργία Σκοπούλη


Χρόνια πολλά, δεκαοχτώ, υπάρχουν και δημιουργούν στο θεατράκι της Στοάς Ορφέα, από τα πιο παλιά της πόλης μας. Σαν τις μέλισσες στην κυψέλη τους μπαινοβγαίνουν τα νέα παιδιά, όποια ώρα και να περάσεις κατά το βραδάκι. Και όλο και αβγαταίνουν…

Φοιτητές, οι περισσότεροι, και εργαζόμενοι. Κι όλοι ενεργοί. Είναι ένα σχολείο, όπως μας είπε ο κ. Παππάς, όχι για να βγάλει επαγγελματίες ηθοποιούς, αλλά για να γίνουμε εμείς καλύτεροι και ίσως να επηρεάσουμε για μια κοινωνία καλύτερη. Εξάλλου, όπως έλεγε και ο Μπρεχτ, «Η τέχνη είναι το επιπλέον της ζωής»…

Με μεγάλη προθυμία ο ψυχίατρος και πρόεδρος του καλλιτεχνικού σωματείου «oι Αθεράπευτοι» κ. Δημήτρης Παππάς δέχτηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας για το σωματείο και τις δραστηριότητές του, για την τέχνη, για το θέατρο και την παράσταση «Τα Κόκκινα Φανάρια».

Είστε πράγματι Αθεράπευτοι;

(Γέλια…) Από έρωτα για την Τέχνη. Και ελπίζουμε να μην θεραπευτούμε ποτέ!

Κύριε Παππά, είστε Αθηναίος. Τι σας έφερε στα Γιάννενα;


Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019

Το Θέατρο είναι αποστολή και η τέχνη εργαλείο για να ζούμε καλύτερα. Η Κάτια Γέρου μιλάει στη Γεωργία Σκοπούλη

Δημοσιεύθηκε στον Ηπειρωτικό Αγώνα 17/03/2019

Με αφορμή το θεατρικό έργο «Οι Δούλες», που παίχτηκε στα Γιάννενα την Τρίτη 19 Μαρτίου, κουβεντιάσαμε με την κ. Κάτια Γέρου, μια από τις τρεις πρωταγωνίστριές του. Είχαμε την τιμή να τη γνωρίσουμε από κοντά πριν ένα μήνα, όταν επισκέφτηκε την πόλη μας για την προβολή της ταινίας Ussak, όπου και πρωταγωνιστούσε.

Αεικίνητη, ασιγούρευτη, πολυτάλαντη, απλή, σεμνή και… δαιμόνια. Και ένας μύθος για μας, από το ξεκίνημά της, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Ποιος, στην ηλικία μας, δεν τη θυμάται στην Επίδαυρο, να ερμηνεύει την Κασσάνδρα πριν καλά καλά τελειώσει τη δραματική σχολή! Και όλη της η πορεία συνδεδεμένη και δεμένη με το σανίδι και τους ανθρώπους του Θεάτρου Τέχνης. Και να φανταστεί κανείς ότι, πριν φύγει από το Αγρίνιο, δεν ήξερε τίποτε για θέατρο. «Για να αποκτήσω μόρφωση, πήγα στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου», είπε.